'ആകാശങ്ങളില്‍ സംഭവിക്കുന്നത്‌'

കൂട്ടുകാരേ,

ഇങ്ങനെയൊരു നീണ്ട കുറിപ്പ്‌ ഉദ്ദ്യേശിച്ചിരുന്നതല്ല. കാര്യമായ ശാപ്പ്പ്പാടിനു മുമ്പ്‌ ചെറിയൊരു കടിയും കുടിയും എന്ന മട്ടില്‍ ഇതിനെ കണക്കാക്കിയാല്‍ മതി.ഇന്നലെ കിട്ടിയ രസകരവും ചിന്തനീയവുമായ ഒരു ചിത്രരൂപത്തിലുള്ള ഇ-മെയിലാണ്‌ ഈ അഭ്യാസത്തിന്റെ അടിത്തറ. ഇങ്ങനെ ചുരുക്കി പറയാം.

സ്വര്‍ഗ്ഗം ലക്ഷ്യമാക്കി അത്യുന്നതങ്ങളിലൂടെ പറക്കുന്ന ചെറിയ ഒരു വിമാനം കാണുന്നില്ലേ? അമേരിക്കന്‍ എയര്‍ ലൈന്‍സിന്റെ ജംബോ ജെറ്റാണ്‌ ആ സാധനം.
യാത്രക്കാര്‍ ആരെല്ലമാണ്‌?

ബില്‍ ഗേറ്റ്‌സ്‌?

ഇല്ലല്ലോ.

കോണ്ടലിസ റൈറ്റ്‌, സോറി റോങ്ങ്‌!

ഇല്ലില്ല.

മൈക്കേല്‍ ജാക്സണ്‍.

ഓ.. ഇല്ലപ്പനേ!

പിന്നെ ആരൊക്കെയാണ്‌ അതിലുള്ള ഭാഗ്യശാലികള്‍?

ഫുട്ബോള്‍ രാജാവ്‌ റൊണാള്‍ഡോ, പയ്യന്റെ ഫേസ്റ്റ്‌ ലേഡി ഹിലാരി ക്ലിന്റണ്‍, നമ്മുടെ സമര്‍ത്ഥനും ദയാപരനുമായ പ്രസിഡന്റ്‌ ജോര്‍ജ്‌ ബുഷ്‌, വിശാലഹൃദയത്തിനുടമയായ ജോണ്‍ പോള്‍ മാര്‍പ്പാപ്പ, പിന്നെയൊരു കൊച്ചു സ്കൂള്‍ക്കുട്ടിയും.

അടുത്ത നൂറ്റാണ്ടില്‍ ലോകത്തു സംഭവിക്കാന്‍ പോകുന്ന 'എംഡന്‍' ബഹിരാകാശവല്‍ക്കരണം, ഉടുതുണിക്ക്‌ മറുതുണിയില്ലാത്തവരെ ഡയറ്റിംഗ്‌ പഠിപ്പിക്കല്‍, ചന്ദ്രന്‍ മുതല്‍ ചൊവ്വ വരെ 'എക്സ്പ്രസ്സ്‌ സ്കൈവേ' നിര്‍മ്മാണം എന്നിങ്ങനെ ഒട്ടനവധി വിഷയങ്ങളില്‍ ഹാന്‍സം പ്ലേബോയ്‌ ഫാന്റം പ്രസിഡന്റ്‌ കത്തിക്കയറുന്നു.

ഈയവസരത്തില്‍ കണ്ട്രോള്‍ റൂമില്‍ നിന്ന്‌ കാപ്റ്റന്‍ അറിയിക്കുന്നു.

'മിസ്റ്റര്‍ പ്രസിഡന്റ്‌... വിമാനത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുകയാണ്‌. ഏതു നിമിഷവും തകരാം! താങ്കള്‍ക്ക്‌ എന്തെങ്കിലും പ്രതിവിധി നിര്‍ദ്ദേശിക്കാന്‍ കഴിയുമോ?'

''ഓ.. ഡേര്‍ട്ടി... ബ്ലഡി... ഫ---ങ്ങ്‌.. ഫെല്ലോ! എനിക്കു തലയൂരാന്‍ എന്തെങ്കിലും വഴിയുണ്ടോന്ന് നീ പറയെടാ സദ്ദാമേ!'

പ്രസിഡന്റ്‌ വെരണ്ടില്ലെന്നേ! അപാര ധൈര്യശാലിയല്ലേ കക്ഷി!

'ഒരേയൊരു വഴിയേ ഉള്ളു....' എന്നു പറഞ്ഞ്‌ കേപ്റ്റന്‍ വാതില്‍ തുറന്ന്‌ പുറത്തേക്കു ചാടി വീരമൃത്യു വരിച്ചു.

ഇനിയിപ്പോ എന്താ സംഭവിക്കുക?.

അതാ വരുന്നു സ്പോര്‍ട്സ്‌മാന്‍ സ്പിരിറ്റോടെ സാക്ഷാല്‍ ശ്രീമാന്‍ റൊണാള്‍ഡോ...! സിസ്സര്‍കട്ട്‌ മോഡലില്‍ എന്തെങ്കിലും ഐഡിയ...?

'ഞാന്‍ ഫുട്ബോള്‍ ലോകത്തിന്റെ മാന്ത്രിക സാന്നിധ്യമാണ്‌. ആരാധകരുടെ വിലാപം ഞാന്‍ ഇപ്പോഴേ കേള്‍ക്കുന്നു. എനിക്ക്‌ മരിക്കാന്‍ പറ്റില്ലാ.'
ഒരു പാരച്യൂട്ട്‌ കൈക്കലാക്കി അയാള്‍ ഓഫ്‌ സൈഡിലേക്കു ചാടി.

'സ്വീറ്റ്‌ ഓള്‍ഡ്‌ ലേഡി' ഹിലാരി ക്ലിന്റണ്‍ അന്നനടയില്‍ പ്രതികരിച്ചു.

'ഞാനോ...? മുന്‍ പ്രസിഡന്റിന്റെ ഭാര്യയാണെന്നു മാത്രമല്ല, ഭാവി അമേരിക്കയുടെ പ്രസിഡന്റുമാണ്‌ ...! ഞാന്‍ മരിച്ചാല്‍ ലോകം തല കീഴ്‌മേല്‍ മറിയും. തീര്‍ച്ച!'
ആ മാന്യവനിതയും ഒരു പാരച്യൂട്ട്‌ കൈക്കലാക്കി, സെറീന വില്യംസ്‌ സ്മാഷ്‌ ചെയ്യാന്‍ ചാടുന്നതു പോലെ മുങ്ങിക്കളഞ്ഞു.

അതാ വരുന്നു മൂന്നാം യാത്രികന്‍!

അല്ലാ... യാരിതു...? രായമാണിക്ക്യവാണോടേയ്‌യ്‌യ്‌..!'

'ആണുങ്ങളായിട്ടൊള്ള പലേവരും എന്തരെല്ലാം കയ്യാങ്കളികളും കളിച്ച്‌ കെട്ടിപ്പൊക്കിയ സാമ്രാജ്യവാണെടേയ്‌... ഈ അമേരിക്കാവ്‌. അതിനെ പൊളിക്കാനെക്കൊണ്ട്‌ യാരോ പ്ലാന്‍ ചെയ്ത നാടകമെടേയ്‌... ഇത്‌. എന്തരവമ്മാര്‌ ഭീകരമ്മാരു വിജാരിച്ചാലും നമ്മളെ പൊളിക്കാനെക്കൊണ്ട്‌ പട്ടുവോടേ അപ്പീ? ഈ ഞാന്‌, അമേരിക്കായുടെ ഹിസ്റ്ററീലെ ചരിത്രവല്ലിയോടേ ചരിത്രം! ഏറ്റോം സുമുഖസുന്ദരനും മിടുക്കനുമായിട്ടൊള്ള പ്രസിഡന്റായ ഞാന്‌ ചാവാനോടേയ്‌ ..! വേറെ പണിനോക്കിന്‌ അപ്പികളേ..!'

അതിയാനും അടുത്ത പാരച്യൂട്ടെടുത്ത്‌ രച്ചപ്പെട്ടാച്ച്‌..!

'ഈശോമിശിഹായ്ക്ക്‌ സ്തുതിയായിയിരിക്കട്ടെ.'

'ഇപ്പോഴും എപ്പോഴും സ്തുതിയായിരിക്കട്ടെ... '

'വന്ദ്യപിതാവ്‌, നാലാം യാത്രക്കാരന്‍, അഞ്ചാമനെ നോക്കി.

ഒരു പാവം സ്കൂള്‍ക്കുട്ടി.
കഷ്ടം! ഇവന്റെ ജീവന്‍ എങ്ങനെ രക്ഷിക്കും എന്ന്‌ വിശുദ്ധപിതാവ്‌ ചിന്താകുലനാായി.
ആകെ അവശേഷിക്കുന്ന ഒരേയൊരു പാരച്യൂട്ട്‌ താനെടുത്താല്‍ ഈ കിളുന്നു ജീവന്‍ അതിന്റെ യാത്ര നിമിഷങ്ങല്‍ക്കുള്ളില്‍ അവസാനിപ്പിക്കേണ്ടിവരും. അത്‌ ദൈവത്തിന്റെ മാര്‍ഗ്ഗമല്ല.
അദ്ദേഹം ഒരു ചെരു പുഞ്ചിരിയോടെ കുട്ടിയോട്‌ പറഞ്ഞു.

'ഞാന്‍ ജീവിതത്തിന്റെ എത്രയോ ഋതുഭേദങ്ങള്‍ കണ്ടവനാണ്‌? ഇനി കര്‍ത്താവിന്റെ തീരുമാനം അതാണെങ്കില്‍ അങ്ങനെ നടക്കട്ടെ. കുഞ്ഞേ... വേഗം നീ.. അവശേഷിക്കുന്ന ഒരേയൊരു പാരച്യൂട്ടെടുത്ത്‌ രക്ഷപ്പെട്ടോളൂ.'

കുഞ്ഞന്‍ .. പാവം സ്കൂള്‍ക്കുട്ടി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

'പിതാവേ... നമുക്കു രണ്ടാള്‍ക്കും രക്ഷപ്പെടാന്‍ രണ്ടു പാരച്യൂട്ടുകള്‍ ഇനിയും ബാക്കിയുണ്ട്‌...'

വിശുദ്ധപിതാവ്‌ അല്‍ഭുതം കൂറി...!

'ആ ബുദ്ധിമാനായ പ്രസിഡന്റ്‌ എന്റെ സ്കൂള്‍ബാഗുമെടുത്തിട്ടാ ഡൈവ്‌ ചെയ്തെ...'

'ദൈവമേ, നീ ചെയ്യേണ്ടത്‌ ചെയ്തല്ലോ!' അദ്ദേഹം കുരിശു വരച്ചു.

***
(ഈ ക്ഷിപ്രരചന നിങ്ങള്‍ എങ്ങനെ വായിച്ചു? തോന്നിയത്‌ തുറന്നു പറയുക.)

അച്ചാര്‍:

ആദ്യത്തെ അമേരിക്കന്‍ പ്രസിഡന്റ്‌ ജോര്‍ജ്‌ വാഷിംഗ്‌ടണ്‍ ജോര്‍ജ്‌ ബുഷിനെ കണ്ടുമുട്ടിയാല്‍?

സുരേഷ്ഗോപി മോഡലില്‍:

'ഗെറ്റ്‌ ലോസ്റ്റ്‌.. യൂ... ഫ...ഇങ്ങ്‌ ഗായ്‌. യൂ ആര്‍ ദ ലോവെസ്റ്റ്‌ പ്രൊഫെഷണല്‍ ഇഡിയറ്റ്‌ ഏന്റ്‌ ദ ഹൈയെസ്റ്റ്‌ ഫൂളിഷ്‌ പ്രസിഡന്റ്‌ ഓഫ്‌ യുണൈറ്റഡ്‌ സ്റ്റേറ്റ്‌സ്‌ ഓഫ്‌ അമേരിക്ക. ഐയാം ഷെയിംഫുള്‍ ദാറ്റ്‌ ഇന്‍ യൂ ആര്‍ യൂസിംഗ്‌ ഏ ഫാദര്‍ ഡസിഗ്നേഷന്‍ വിത്‌ യുവര്‍ നേം. റിമൂവ്‌ ദാറ്റ്‌ ജോര്‍ജ്‌. ബ്ലഡി ഷിറ്റ്‌...'.

***

'മൈനാഗന്‍' അല്ലെങ്കില്‍ 'ഒരു തലപ്പേരിന്റെ ഉല്‍ഭവം'

കുറേ മാസങ്ങളായി അദ്ദേഹം വളരെ തിരക്കിലായതിന്റെയും, മിണ്ടാട്ടം പോലും കുറഞ്ഞുവന്നതിന്റെയും അടിസ്ഥാനത്തില്‍ കാരണം കാണിക്കല്‍ നോട്ടീസുമായി പോയതായിരുന്നു ഞാന്‍.
'എന്താ സുഹൃത്തേ, ഈയിടെയായി തീരെ കിട്ടുന്നില്ലല്ലോ. ഗൗരവമുള്ള വല്ല സോദ്ദേശ്യ സാഹിത്യത്തിന്റെയും രചനയിലാണോ?' തുടങ്ങിയ എന്റെ കുശലാന്വേഷണങ്ങള്‍ക്കൊടുവില്‍, അതിയാന്‍ പറഞ്ഞാണു ബ്ലോഗിങ്ങിനെപ്പറ്റി അറിയുന്നതു തന്നെ. എങ്കിലും ഇന്റര്‍നെറ്റിന്റെ പരിമിത പരിധിയിലേയ്ക്കു എത്തിചേരാന്‍ കഴിവുള്ളവനായി മാറാന്‍ ഞാന്‍ പിന്നെയും ആറു മാസക്കാലമെടുത്തു. ശ്രീനിവാസന്റെ ദാസനും മോഹന്‍ലാലിന്റെ വിജയനും മാത്രമല്ല എല്ലാവര്‍ക്കും അവരവരുടേതായ ചില സമയങ്ങള്‍ ഉണ്ടല്ലോ!
ഇതിനിടയില്‍ പത്രത്തിലൂടെ ഒരു ഇ-വിദ്വാന്‍ പ്രസ്തുത വിദ്യയുടെ പ്രാഥമികവും അടിസ്ഥാനപരവുമായ കാര്യകാരണങ്ങള്‍ വിശദീകരിച്ചതില്‍ സംശയങ്ങള്‍ നിലനില്‍ക്കെ കണ്ടുപിടിച്ചിട്ടുതന്നെ കാര്യം എന്ന മട്ടില്‍ സേര്‍ച്ച്‌ ലൈറ്റുമായി സര്‍ഫിങ്ങിനിറങ്ങി.ചില ചില ഗൂഗിള്‍ ഇടവഴികളിലും കേരളാ ബ്ലോഗുകളുടെ മുക്കവല നാല്‍ക്കവലകളിലും കൗതുകകരമായ ചുവരെഴുത്തുകളും പോസ്റ്ററുകളും ആത്മകഥനങ്ങളും ചില കുഞ്ഞുരാമന്മാരുടെ പൊടിക്കൈകളുമൊക്കെ കണ്ടുകണ്ടു സ്വയം മറന്നു പോയതിനാല്‍ നേരം വൈകിയതും രാത്രി കരിമ്പടം ചൂടിയതതും അറിഞ്ഞതേയില്ല.
വഴിപ്ക്കരൊക്കെ മാറിയും തിരിഞ്ഞും പദ്യരൂപത്തില്‍ ചോദിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോല്‍ ഈയുള്ളവന്‍, കുഞ്ഞന്‍, വിയര്‍ത്തുകുളിച്ചു.

'കുഞ്ഞാ... കുഞ്ഞാ എവിടെപ്പോയി?
കൂനങ്കുളങ്ങരെ വെബിനു പോയി.
ഗൂഗിള്‍ കണ്ടാല്‍ പേടിക്കില്ലേ?
കുഞ്ഞനിതെത്ര കണ്ടേക്കുന്നു?
വെബ്‌ കിടച്ചാല്‍ എന്തു ചെയ്യും?
ബ്ലൊഗെടുത്തൊരു വീശു കൊടുക്കും.

അവരുടെ ബാലൈ മോഡല്‍ ചര്‍ച്ചയ്ക്കിടയില്‍, 'വീട്ടുപേരെന്ത്‌? തലപ്പെരെന്ത്‌? തുടങ്ങിയ ചോദ്യങ്ങളുണ്ടായപ്പോല്‍ സെക്കന്റ്‌ ഷോ കഴിഞ്ഞ്‌ സൈക്കിളില്‍ ലോഡുകയറി വന്നവനെ പോലീസ്‌ പിടികൂടിയ പരുവത്തില്‍ ഞാന്‍ ആകെ പരുങ്ങി നില്‍പ്പായി. അങ്ങനെയുള്ള തത്രപ്പാടിനിടയില്‍ വായില്‍ തോന്നിയ ഒരു പേരു ഏണും കോണുമില്ലാതെ 'മൈനാഗന്‍' എന്ന് അലക്കിക്കൊടുത്തു. അതവര്‍ക്ക്‌ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. കുഞ്ഞന്‍ ലോ പ്രൊഫയിലിലുള്ള വെറും വിഡ്ഡി കൂശ്മാണ്ഡമല്ലെന്നും, ഏതോ മുടിഞ്ഞ വലിയ തറവാട്ടിലേതാണെന്നും ചിലര്‍ക്ക്‌ കണ്‍ഫ്യൂഷനുണ്ടായി. 'കുഞ്ഞനെ കണ്ടാലറിയാം കൂരയിലെ പഞ്ഞം' എന്ന പുതുചൊല്ല് ഇങ്ങനെയാണുണ്ടായത്‌. ചുരുക്കതില്‍ അവരെന്നെ തപ്പിപ്പിടിച്ച്‌ തിരികെ വീട്ടിലെത്തിച്ചു എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ!

'ഒരു പേരിലെന്തിരിക്കുന്നു?' എന്നൊക്കെ ' കുന്തം കുലുക്കി'കള്‍ക്കു ചോദിക്കാമെങ്കിലും, പേരിലല്ലേ വല്ലതും ഇരിപ്പുള്ളു, തലയ്ക്കുള്ളില്‍ അത്രയ്ക്കൊന്നും ഇരിപ്പില്ലല്ലോ എന്ന് ബോധ്യമുള്ളതിനാല്‍ വായില്‍ തോന്നിയ വെറുമൊരു പേരിനു ഇനി ന്യായീകരണം കണ്ടെത്തുകയാണു പ്രധാന കര്‍ത്തവ്യം.

പുരാണം, ഇതിഹാസം, ചരിത്രം. സംസ്കാരം, ഭാഷ, സാഹിത്യം, സിനിമ, മിമിക്രി, സിനിമാറ്റിക്‌ ഉഡാന്‍സ്‌, തുടങ്ങിയ സര്‍ഗ്ഗക്രിയാതലങ്ങളിലൊക്കെയിട്ട്‌ ഉരുട്ടിപ്പിരട്ടി ഒരു ഗവേഷണ പ്രബന്ധം തന്നെ അതിന്നായി തയ്യാറാക്കണം. ഒരു ശ്രമം നടത്തിനോക്കാം. കൂട്ടര്‍ കൈകോര്‍ത്ത്‌ സഹാ‍യിച്ചാല്‍ ഇക്കാര്യം നടന്നേക്കും. പുരാണേതിഹാസങ്ങളിലുള്ള കണ്ടെത്തല്‍ ഇപ്രകാരം അവതരിപ്പിക്കാം. അപ്പോള്‍ സ്വാഭാവികമായും ഒരു തരം 'ടെലിഭാഷന്‍' പിടിപെട്ട പെങ്കുളന്തൈകളെപ്പോലെ സംഭാഷണിച്ചു പോകാതിരിക്കാന്‍ സൂക്ഷിക്കണം.

വാല്മീകിയെന്ന സന്യാസിക്ക്‌ 'മാനിഷാദ' ശാപശകാരമായി തോന്നിയതിനു ശേഷം മഹാനായ ഒരു രാജാവിന്റെ കഥ പറഞ്ഞ കാവ്യത്തില്‍ 'മൈനാകം'എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു. അതൊരു പര്‍വതമാണു. അമ്പമ്പട രാവണന്‍ പുഷ്പക എയര്‍വേയ്സില്‍ വന്നു കിഡ്നാപ്‌ ചെയ്തു കൊണ്ടുപോയ പാവം സീതയെത്തേടി വാനരജനതയുടെ അധിവാസഭൂമിയിലെത്തി, അവരുടെ ഗോത്രനേതാക്കളെ തമ്മിലടിപ്പിച്ച്‌, ഒരാളെ തുലച്ച്‌ രണ്ടാമനെ സേനാധിപനാക്കിയ രാജകുമാരന്‍ സേതുബധിക്കാനെത്തിയപ്പോള്‍ സംഘത്തിലെ അസാധാരണനും അതിശക്തനുമായി മെഗാസ്റ്റാര്‍ പദവി കൈവരിച്ചയാളാണു ഭഗവാന്‍ ഹനുമാന്‍. അതിയാനു ലോങ്ങ്‌ ജമ്പില്‍ അത്ര പരിചയം കുറവായിരുന്നതിനാല്‍ ഒറ്റ ചാട്ടത്തിനു അക്കരെയുള്ള ലങ്കയിലെത്താന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാകുമെന്ന തോന്നലുണ്ടായി. എന്നാല്‍പ്പിന്നെ ഭഗവല്‍പാദങ്ങള്‍ തന്റെ ഉച്ചിയില്‍ അല്‍പ്പനേരം ഒന്നിളവേറ്റു കൊള്ളട്ടെ എന്ന നേര്‍ബുദ്ധിയാല്‍ സമുദ്രാന്തര്‍ഭാഗത്തുനിന്ന് മൈനാകം ഉയര്‍ന്നു വന്നതായും ഹനുമാനെ താല്‍ക്കാലികമായി സേവ്‌ ചെയ്ത്‌ ഫോര്‍വേഡാക്കിയിട്ട്‌ മുങ്ങിത്താണതായും പറയപ്പെടുന്നു.
(ബിച്ചു തിരുമല ഈ സംഭവത്തിനു സാക്ഷിയാണെന്നു ചരിത്രരേഖകളിലൂടെ ഈ കോടതിക്ക്‌ നിസ്സംശയം പറയാന്‍ കഴിയും. ആ ഓര്‍മയില്‍ നിന്നാവണമല്ലോ അദ്ദേഹം 'മൈനാകം കടലില്‍ നിന്നുയരുന്നുവോ?' എന്ന പാട്ടെഴുതിയത്‌.

ഈ മൈനാകം ഉള്‍പ്പെടെയുള്ള പര്‍വ്വതങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം പണ്ട്‌ ചിറകുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതായും, അവ അവരവരുടെ ഇഷ്ടപ്രകാരം എയര്‍ ഇന്ത്യയെപ്പോലെ സമയവും കാലവും തെറ്റി സര്‍വീസ്‌ നടത്തിയിരുന്നതായും അനുമാനിക്കാം. അങ്ങനെ ലിബറലായി ചിന്തിച്ചിരുന്ന കാലത്ത്‌ തോന്നുന്നതെന്തും ചെയ്ത്‌ ഒരു മാതിരി ടീനേജ്‌ വിജ്ഞാനീയത്തിലൂടെ വളര്‍ന്ന അഹങ്കാരികളും അധികപ്രസംഗികളുമായി കാലം കഴിച്ചിരുന്ന ഇവര്‍ ഒരിക്കല്‍ സാക്ഷാല്‍ ദേവേന്ദ്രന്റെ സ്വേച്ഛാധിപത്യത്തിനെതിരേ നമ്മുടെ കലാലയ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ സ്റ്റൈലില്‍ കലുഷിതമായ കലാപം നയിച്ചതില്‍, പാരപണിയുടെ ഉസ്താദായ അങ്ങോര്‍ ഇവറ്റകളുടെയൊക്കെ ചിറകുകള്‍ മുറിച്ചെറിഞ്ഞ്‌ നല്ലനടപ്പിനു ശിക്ഷിച്ചുവത്രേ.

കൂട്ടത്തില്‍ നിന്ന് ഒറ്റച്ചിറകുമായി ഭൂമിയിലേക്ക്‌ രക്ഷപ്പെട്ട മൈനാകം ബാലന്‍സ്‌ തെറ്റി വീണത്‌ തെക്കന്‍ കേരളത്തിലെ കീര്‍ത്തികേട്ട ശുദ്ധജലതടാകത്തിനു പരിസരത്തുള്ള ഒരു ഗ്രാമത്തിലായിരുന്നതായി അവിടങ്ങളില്‍ ഐതിഹ്യവുമുണ്ട്‌. കാലക്രമത്തില്‍ മനുഷ്യനെ വാര്‍ദ്ധക്യം പരുവപ്പെടുത്തുന്നതുപോലെയോ, വിപളവത്തെ ജനാധിപത്യം പട്ടുസാരി ഉടുപ്പിക്കുന്നതു പോലെയോ എന്ന മട്ടില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, ഉരഞ്ഞുരഞ്ഞു മൈനാകത്തിലെ 'ക' 'ഗ'യായി മാറി. മൈനാകം മൈനാഗമായി എന്നര്‍ധം. വിശ്രമിച്ചു കഴിഞ്ഞു പര്‍വതം വീണ്ടും പറന്നുപോയെങ്കിലും ആ ഗ്രാമത്തിന്റെ പേരു 'മൈനാഗപ്പള്ളി' എന്നായി മാറി. ആ നാട്ടുകാരനായതിനാല്‍ ഈ പേരുപയോഗിക്കുന്നതിനു വിലക്കുണ്ടാവില്ല എന്ന വിശ്വാസത്തില്‍ തുടങ്ങുന്നു. ഇപ്പോള്‍ത്തന്നെ ഞാന്‍ കണ്ടെത്തിയ പേരിനു ആവശ്യത്തിലധികം ന്യായീകരണമായിട്ടുണ്ട്‌. അല്ലേ?

അതുകൊണ്ട്‌ പ്രിയ വായനക്കാരേ, എല്ലാവരും അല്‍പം തല ചായ്ചോളൂ. അപ്പോള്‍ തലയണയുടെ ആവശ്യകത ഒരു പ്രശ്നമാണെന്നറിയുന്നു. ബോറടിച്ചെങ്കില്‍ തല്‍ക്കാലം നമുക്ക്‌ തലയണയെപ്പറ്റി ഒരു മിനിക്കഥ ചമച്ചാലോ? നോക്കാം.

'തലയണതന്ത്രം'

'നിന്റെ ചിരി ക്രൂരമാണു' തലയണ പരാതി പറഞ്ഞു.
'പൊള്ളയായ നിന്റെ തലഭാരം താങ്ങാന്‍ ഇനി ഞാനില്ല. നാറുന്ന നിന്റെ വായും ഈളുവായും, പെണ്ണിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ വെറുതെ പറയുന്ന പുന്നാരവാക്കുകളിലെ അസഭ്യവും. ഛെ.. ഛെ...! ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ത്തന്നെ ഓക്കാനം വരുന്നു. വേണ്ടാ. ഇനി വയ്യ. വേറെ ആളെ നോക്കിക്കോ.

''പെണങ്ങാതെ തലയണേ, നമുക്ക്‌ ചര്‍ച്ച ചെയ്ത്‌ പരിഹരിക്കാം. തല ഊറിച്ചിരിച്ചു.

'എന്തോന്ന് ചര്‍ച്ച? രൂക്ഷമായ വംശീയകലാപത്തിനു ശേഷം എതിരാളികള്‍ ചെയ്യാറുള്ളതു പോലെ ആയുധം പിന്നിലൊളിപ്പിച്ച്‌ പുഞ്ചിരിക്കുന്നതല്ലേ നീ അര്‍ത്ഥമാക്കുന്ന ചര്‍ച്ച? അതില്‍ എനിക്കു വിശ്വാസമില്ല.' തലയണ വിയോജിച്ചു.

'ഏയ്‌... നമ്മള്‍ ഏകോദര സഹോദരങ്ങളല്ലേ?' തലയ്ക്കു നയതന്ത്രം തോന്നി.

'എങ്ങനെ ശരിയാവും? ഞാന്‍ ഉള്ളില്‍ നിറയെ ബുദ്ധിയും സൗമ്യതയുമുള്ളവന്‍. നീയോ? കണ്ട പൈങ്കിളി പ്രസ്താവനകളുമായി പത്രമോഫീസുകള്‍ തെണ്ടി, പാന്‍പരാഗും പട്ടച്ചാരായവും സേവിച്ച്‌, അഴിമതിയുടെ അവസരസേവകനായി ഞെളിയുന്ന, സദാചാരം തീരെയില്ലാത്ത രാഷ്ട്രീയക്കാരന്‍..' തലയണയ്ക്കു പ്രതിതന്ത്രമാണ്‍ തോന്നിയത്‌.

'നിന്നെ സൃഷടിച്ചതുതന്നെ എന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തില്‍ നിന്നാണു.അറിയാമോ തലയണേ? തലയുടെ ഗീര്‍വാണതന്ത്രം.

'അതെങ്ങനെ ശരിയാവും? ജനിതകശാസ്ത്രമനുസരിച്ചും ചരിത്രപരമായും നോക്കിയാല്‍ എന്റെയത്ര പുരാതനമായ ഒരു രഹസ്യം സൂക്ഷിപ്പുകാരന്‍ വേറെയുണ്ടാവില്ല. മാത്രവുമല്ല ഞാന്‍... ...'

തലയണയുടെ വാദം നീളാന്‍ തലയുണ്ടോ അനുവദിക്കുന്നു!
'വിഡ്ഡിയായ തലയണേ, പ്രകടനപത്രികയില്‍ നിന്നാണു നിന്റെ പുറവടിവ്‌ ഞാനുണ്ടാക്കിയത്‌. കൊടികളുടെ വിവിധ നിറങ്ങള്‍ നിന്റെ മനോഹാരിത വര്‍ധിപ്പിച്ചു. വര്‍ഗീയത, ജാതീയത, അസഹിഷ്ണുത, അധികാരഭ്രമം, പണക്കൊതി എന്നിവയൊക്കെ സമം ചേര്‍ത്ത്‌ ഞാന്‍ നിന്റെ വയര്‍ നിറച്ചു. ഒപ്പം, അരക്കഴഞ്ചു വീതം വക്രബുദ്ധി, വാചാടോപം, നാലുകാലില്‍ വീഴാനുള്ള വിദ്യ, സ്വന്തം നാവിനെ വിഴുങ്ങാനുള്ള മിടുക്ക്‌ ഇതൊക്കെ ചേര്‍ന്നതാണു നിന്റെ...'

തലയലണയ്ക്ക്‌ ക്ഷമകെട്ടു.
'ഓ... നിറുത്തൂ നിന്റെ ഗിരിപ്രഭാഷണം! നിന്റെ കുബുദ്ധിയെക്കാള്‍ എനിക്കിഷ്ടം നിന്റെ പെണ്ണിന്റെ നേര്‍ബുദ്ധിയാ. ഞാന്‍ എന്റെ പരാതികല്‍ അവളോട്‌ പറഞ്ഞോളാം. ഒറ്റയ്ക്കുള്ള രാത്രികളില്‍ അവള്‍ക്കു എന്നെ ഒളിക്കാനാവാത്ത ചില രഹസ്യങ്ങളുള്ള സ്ഥിതിയ്ക്ക്‌ ഞങ്ങള്‍ ഒരു കുറുമുന്നണിയുണ്ടാക്കിയാല്‍ നീ തുലഞ്ഞതു തന്നെ.'
ഇത്രയും പറഞ്ഞ്‌ തലയണ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

മെഗാസീരിയലിന്റെയും പരദൂഷണത്തിന്റെയും ബാക്കികിടക്കുന്ന അടുക്കളപ്പണിയുടെയും ചെറിയൊരു 'ബ്രേക്ക്‌ വേള'യില്‍ ഓടിയെത്തിയ പെണ്ണാവട്ടെ തലയണയെ ചെവിയ്ക്കു പിടിച്ച്‌ കണവന്റെ തലയ്ക്കുമീതെ ഉയര്‍ത്തി ആഞ്ഞൊരടി കൊടുത്തു.

അതില്‍പ്പിന്നെയാവണം, വില്ലന്മാരായ പല സങ്കുചിത രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളും ഭാര്യാദാസന്മാരായോ ചിലപ്പോള്‍ നപുംസകങ്ങളായോ മാറിപ്പോയതെന്ന് നാട്ടുകാര്‍ പറയുന്നു.
"'

മൈനാഗന്‍ ഇതൊന്നും അത്ര വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ല. കേട്ടോ?

Our Greatest PR Assets

Added here with a very interesting and worth reading article on expatriates from an eminent Arab intellectual, writer ( Khaled Al-Maeena, Arab News)

Khaled Al-Maeena

Few experiences are as satisfying as a good conversation with an intelligent person or people. What is essential of course is the right ingredients. Foremost among these is the other party or parties. They should be pleasant, knowledgeable, tolerant, not highly opinionated and also have a constructive attitude. I say this because as a young boy, I often sat with my grandfather and listened to him, his friends and business associates discuss every subject under the sun. Later, I sat with my grand uncles and other elders so I was lucky to acquire very early a taste and a liking for good, healthy, serious conversation. All of us these days have our own friends and associates but, unfortunately, not all of them are able to carry on and sustain good conversation or concentrate on topics that are relevant to our society and its needs. Considering the state of the world today and most of the news we hear, we need to communicate with one another and be able to discuss a wide range of topics openly and freely. One person that I talk to some times is the Saudi writer Ali Al-Shiddy. We occasionally talk on the phone and I find that what he has to say comes from a deep concern and love for his society and his country. And as with all those we love, he is not blind to the faults and shortcomings of his society and his country. All the topics and issues he thinks about and raises are relevant to what is happening around us. In our last conversation, we talked about establishing an association here in the Kingdom to be known as "Friends of Expatriates." We both agreed that such an association would benefit all involved and we were also in agreement that the need for such an association has never been greater than it is today. The fact is that we have millions of expatriates living among us. The sad truth is that we hardly know them and they hardly know us. If we know them at all, it is probably only from work; we know very little of their lives and ideas and similarly they don't know much of ours.
Many of these expatriates are well-educated professionals and technical people. Yes, they have come here to make a living and, in most cases, to do jobs that Saudis are either unable or unwilling to do. But let us not forget that we have asked them to come here; indeed, they could not have come to the Kingdom without our help and sponsorship. While we are being frank about this, let us be completely frank. Expatriates have played a vital and pivotal role in the development of our country. Our country would not be where it is today without their talents, dedication and skills. We owe them our gratitude. They come from many different countries and represent many different nationalities. Probably the first wave of expatriates who came to what is modern-day Saudi Arabia were the Americans who came with Aramco in the 1930s. They bore the heat, the lack of comfort and facilities and scoured our deserts for oil. They found it of course in quantities even they did not dream of, and with the oil was built the foundations of the Kingdom today and the life that we enjoy.
In the 1950s came professional people, many from Pakistan and India. Doctors, engineers and technicians, they were soon found throughout Saudi Arabia. In our first economic boom and later on came workers from the Philippines, South Korea, India, Pakistan and many Arab countries, especially school teachers from Egypt. All were asked to come here in order to do something specific. Not to be forgotten are the thousands who have come here as simple workers; without them and their sweat, the plans and visions of engineers and builders would never have become reality. Yes, Saudi money paid for what they did but money without ability and hard work can do nothing. There is no doubt that many expatriates did very well in the Kingdom; most of them worked hard and deserved their success. Of course, there were troublemakers as well; however, as I look at the expatriate community today, I see a very organized group. Many of their educated people have set up welfare centers, help centers, medical aid centers, etc. Foremost among these are the Filipino groups followed by the Indians. And even among Indians, there are subgroups such as those from Kerala who have organizations to help the needy and unfortunate in their own community. I look very closely at their attitude toward their less fortunate brethren and I see one which we should ourselves emulate.
The overwhelming number of expatriates here conduct themselves with dignity and take pride in what they do despite their many problems. Unpaid salaries, bad treatment by employers, abuse and injustice. Very few of them have recourse to our legal system and this is a situation which urgently needs to be addressed. Whether we like it or not, many expatriates will be here for a long time. So as Ali Al-Shiddi said we should try to make them happy and comfortable which in turn will make them work more productively. Let us not look down our noses at them for they can be a very strong and vocal political and social force when they return to their countries. They have lived here and they know what life here is like. They can be ambassadors for us; they have years of first-hand experience of living and working here. We should not deceive ourselves; in many cases, the media is waiting for these expatriates when they leave. And while we spend millions of dollars to improve our image, we could save a lot of money by creating a congenial and pleasant atmosphere here. Much could be done along these lines by interacting with existing expatriate communities, focusing on history, culture, music and other traditions. I believe one of the best ways to do this would be through an association such as Ali Al-Shiddi and I discussed. We ought to take great care to use the expatriates in our midst as our first line of information defense. It has not been done before but its time is certainly now.
***

Shabana Azmi – Prestige of Indian Womanhood

The spirit of Indian literature was attracted me from the childhood, when I read Jawaharlal Nehru’s compositions. Too many subjects he had disclosed with an exotic style to his readers and followers across and outside India. His prose is tremendous, blended with the aroma and fragrance of our cultural soil and soul. He was the one who saluted and described his better half (Kamala) as the ‘Symbol of Indian Womanhood’.

Apart from the above, I would like to spot out the famous and intelligent artist ‘Shabana Azmi’ the ‘Prestige of Indian Womanhood’. She is now praised with a special and entirely different Award, rather than any Best Actress/Urvasi award. The ‘Gandhi International Peace Prize (2006) awarded by Gandhi Foundation, London. Award committee announced that it must be given for her delighted and dedicated activities to bring up the poor and homeless in the rural areas of Mumbai. She is the one who is getting this award after ‘Nelson Mandela’ and ‘Dalaey Lama’. It is extremely an endeavor for her than any ‘Manickchand’s Film Fake’ awards.

As everyone knows, the outspoken people of slum areas of Mumbai are having so many indecent and immortal questions against the rulers and leaders of our state and central rulers. The industrial capital of India has been faded with their demonstrations, for being to get their fundamental rights. How these slum people and have-nots have not been eradicated and recreated with a new life even after the half a century of our independence? What a foolish word we are repeating through our shameless believes about right and duties of citizens?

How Shabana Azmi has become a heroine for them? Is it a cinematic chapter to the media? Or else, is it created by Pakistan and their nasty international interests? No. Always she was trying to attend from the silly and formulated problems till the ethical humiliations of those ‘ordinary bastards’.

This type of social work must be supported and encouraged by everyone for feeling a peace of mind when we go to bed. We are all not ready to do such things due to so many personal reasons. But we can appreciate them, who are in the forefront of the re-construction activities on humanitarian backgrounds.

Let Shabana Azmi to avoid ‘evil prosecutions’ against her since last few years, blocking her from acting movies and demonstrating together with her ideologically supported groups. We remember the useless allegations related to ‘Fire’ and ‘Water’, the creations on screen by Deepa Mehta. Let her to do more and more artistic and humanitarian agitations against our hidden bad instincts.

***

"I am a daughter, a wife, a mother, a woman, an actress, an Indian, and a Muslim. Each of those identities is important to me." - Shabana Azmi

Dears,

Let me to begin with some unimportant things which are popularized by sponsored agencies through there selfish agendas. It was an old story from epics till modern literature, from the surface of land to the unknown space and from the childhood proverbs to the leaders who are using out their tongs at the maximum.

God, Religion and Human are the three most important thoughts worked as very thin and painful nails which has been hanged us to the Cross of belief. Belief in past, present and expecting future.
Then the question arises; who had created these?
It will be forced from ‘human’ to reach “God”, I am sure.
The creation might be done like this!
…. Human--> Religion --> God…

So, we got our license/ID to “hate” one.
So, we got our license/ID to “kill” one.
So, we got our license/ID to “eliminate” one.

Shame! We are the worshipers of “God” or “Evil”?

Leaving them all besides, now we can go for some naughty things!
__________________________________________

Allegory

I am sure that it is wrong,
Wrong, wrong and absolute wrong…!
What the poets says in loud
An ancient, dry and lean proverb
‘Oh… the birds are singing’.
They are far from their vicinity,
Far from life of divinity,
Despaired out of love and laugh,
They are in trap of memories.

They don’t look at human blood,
Don’t smell earthly fragrance ever.
They don’t care in look at mirror
It shows their negative figure.

They don’t think of sweat and soul
Purify through heavenly deeds.
Always stays in lightless stage
Acting like an idol buffoon!
How they then see truth of life.
(The allegory begins with sob always.)

Where are poets wandering for?
Cool shadows are never ever seen.
Media focuses excavations,
Subjects hide under the *poles.

I am sure that it is right,
Right, right and absolute right…!
What the poets don’t says loud
‘Oh… the birds are sobbing souls
For the sake of livelihood,
For flowers and green surrounds
Even for disgraced poor men’.

Although birds, wind and flowers
Sobbing in a deep harmony
Written with their blood always
While colorless blood around.
(The allegory ends with sob always.)

At last the poets says much loud,
Words filled with pain and roar,
‘Neither have we had hate and desire,
Look against the leaned ones,
We found our religion colorless,
We can not go again for war,
Will create the world for all’.

***
* Poles = North and South Poles

മൈനാഗന്‍

ഒരു പുതിയ മലയാളം ബ്ലോഗുകൂടെ...